روزهای عید در خانه‌ی ما پدر لباس‌هایش را اتو میکند یا اگر لباسی نو خریده باشد دائم روبروی آینه تیپش و ژست گرفتنش را چک میکند . مادر حواسش به خانه و مهمان‌هاییست که قرار است تشریف بیاورند . دختر‌ها تبریکات پیامکی عید بهم ارسال می‌کنند . مهم‌ترین نشانه‌ی عید و البته خوشمزه‌ترین آن یک یخچال پر که هر آنچه طلب کنی خواهی یافت .
+ عیدتون مبارک :)
دختر حرّافی نبود ؛ همیشه در چند جمله‌ی کوتاه منظورش را می‌فهماند . اهل ِ توضیح ِ اضافه و دلیل و توجیه برای کارهایش هم نبود اما اینبار را مجبور بود توضیح دهد ؛ محمد دلش را به او باخته بود و خودش را مسئول این میدانست تا با کلی دلیل منطقی محمد رو از ادامه‌ی فکر کردش بهش منصرف کند . او میدانست که در این لحظه‌ها محمد شرایط خوبی ندارد و باید خیلی آروم بدون بی‌احترامی محمد را با اشتباهش روبرو کند اما امان از عاشق ، کور و کر می‌شود و جز خواسته‌اش -معشوق- چیزی نمی‌خواهد . تصمیم سختی بود اما دختر مصمّم به اجرای تصمیمش بود ؛ گفتن ِ حقیقت آخرین تیر بود و از زمانیکه "دوستت ندارم" را گفته‌است ، از محمد خبری نیست .
خوبیه شبکه های اجتماعی اینه که آدم ها رو با خیالی آسوده بدون نگرانی و وجود اضطرابی از زندگیت حذف میکنی . قبل تر از پاک کردنشون میشه حتی گزارش یک کارهایی [میدونم که میدونید^_^] رو به خدای مجازی داد . میدونید ؛ احساس میکنم خدای شبکه های اجتماعی آنلاین تره که به محض دریافت گزارش ها پیگیری میکند و نهایتا" دیدن آدم های حذف شده با برچسب "کاربرمسدودشده" ایمانی به تو میدهد از جنس مجازی .../
+ ایمان مجازیتون مستدام و برقرار :D
دیدن ِ آدم‌های شاد و خنده‌رو توی خواب و هم‌صحبتی با ایشان در خواب طبیعتا" دلچسبه اما دیدن ِ آدم‌هایی که سخت میخندن و یک غرور خاصی دارن ، اونهم با یک روی باز و و لهجه‌ی شیرین اصفهانی و با خوش‌مشربی ِ تمام عیار قطعا" حالِ شما رو خوب میکنه ؛ جوری که بخوای تا انتهای ماجرای خوابت بخوابی حتی تا ظهر .
+ حتی اگه اون آدم هم‌کلاسیت باشه !
من همیشه ترس از دست دادن را داشته‌ام ؛ اینکه داشته‌هایم یکجور خیلی ناگهانی از من ربوده شوند و تقریبا به تعداد دفعات زیادی هم با این ترس وحشتناک روبرو شده‌ام اما همچنان این ترس یکجایی در بین اندام‌های بنده لانه/خانه دارد که جسارت روبرو شدن با حقایق را به من نمیدهد . آخرینش همین متلاشی شدن بلاگفای لعنتی بود ؛ جاییکه چند سالی را با آنجا خو گرفته‌ای ، خیلی از حرف‌هایی که نتوانسته‌ای با مردم درمیان بگذاری را ثبت‌موقت کرده‌ای ، یکجورهایی خانه‌ی خودت شده ؛ خانه‌ای که تو صاحب‌خانه آن باشی اما ... نتوانی به اسباب منزل و همسایه‌ها (رفقا) دسترسی داشته باشی . من همچنان ترس دارم ؛ نکند بیان هم به این مهم دچار شود که من دوباره به یک منزل جدید دل ببندم و بیان ، خانه و اسباب را از من بگیرد .../
+ حالِ یک انسان دل خسته‌ای را دارم که به هرکه دل میبندد دیگران او را نمی‌پذیرند !