اسفند خود را چگونه گذراندید؟

الآن شدیدا نیاز دارم یکی خیلی خیلی محکم بخوابونه پشت گردنم ... میپرسین چرا؟ خیال میکنین خود آزارم؟ یا روانیم یا ... خب یکسری حرف ها از 94 که شروع شدن موندن بالاتر از حنجره ام ... نه اینکه کسی نبود برای گوش دادن بهش ها!! ... نه ... راستش اونقدر برای هر نوع رفتاری که اطرافم دیدم سکوت کردم اونقد بی هیچ واکنشی صدای هندزفریم رو زیاد کردم و تمام عصبانیت و نگرانی و حتی شادی هام رو ریختم توی صدام و با آهنگای توی گوشی همراهی کردم که دارم فکر میکنم اگر قرار باشه همین روند ادامه پیدا کنه یکروزی توی یکی از پاساژای شهر درحالی که خیلی آروم خیلی آروم با لبخند درحال تماشای ویترین یکی از مغازه های نقره فروشی هستم یهو دامن از کف بدم و با یکی از آهنگا به رقص بیام ... مطمئنم همون موقع خدا سنگم میکنه ، آره آره مطمئنم سنگ میشم ،میشم یه مجسمه وسط پاساژ. این اصلا خوب نیس یجواریی افتضاحه؛ مراما یکی بیاد بخوابونه پشت گردنم.

مث وقت هایی که از ذوق زیاد سرخ میشم

شاید خوش ترین اتفاق 93 دیدن لبخندت بود . 94 حرف زدن با لبخندت بود . 95 میتواند لبخندت برای من باشد ؟ تقویم قشنگتر نمیشود ؟ البته که میشود .

بهار در راه است؟

به خیال خودم بزرگ شده ام قد کشیده ام و برای همه میگویم 30خرداد 95 بیست ساله میشوم؛ اما هنوزم منطق های کودکیم پابرجاست که توی شلوغی شهر دست همراهم را محکمتر که بگیرم گم نمیشوم، لااقل گم هم که شوم اگر جای قبلی برگردم به سراغم میآیند، یا حتی اعتماد به آدمها میتواند من را به مقصد برساند. چنان غرق در پیدا کردن گمشده ای میباشم که فراموش کردم اصلا قول همراهی نداده بودم، اصلا دیگر کودک نیستم و شهر هم دیگر چنان دوران کودکی شلوغ نیست و هرکس ساز و رقاصه ی خودش را داراست.

به راستی عشق بزرگترین آرامش جهان است

قباد : به جون امیدت قسم بخور که دیگه بش فکر نمیکنی.

شهرزاد : من بت دروغ نمیگم قباد، خاطره ها که نمیمیرن ... میمیرن؟ این اتاق ِ تاریک ذهن آزادترین جای ِ جهان ِ ، همه چی از توش میاد و میره؛ رنگ، خیال، خاطره، مهم اینه که چیو نگه میداری چیو میریزی دور؟! من اینو یاد گرفتم قباد.

+راستش اگر اینجا نبود از غم پست قبلی سر از دیوانه خانه درمیآوردم ... هرکدامتان نشانه ای از عشقید ... غزل دوباره میخندد در خانه :) 

یا شافی ...

سرنوشت ، گزینه دوری میان من و تو را تیک زد. دلتنگی ها بماند ... دلشوره ها بماند اما لبخندهایت توی عکسها شوری ِ اینهمه فاصله را میگیرد . راستش شیرینی ِ فاصله ی دو ساعتی مان همین است که پشت تلفن با صدای من بلبل زبان شوی و صدایت قلبم را از شعف پُر کند. بهانه ی تمام دلخوشی ها! کجا رفته است آنهمه نشاط؟ کجای این جهان خنده هایت پنهان شده است؟ بیمارستان بخش اطفال اصلا جای خوبی برای ملاقات با هم سن و سالانت نیست ... 

.

.

.

پ.ن : میشه توی دست هاتون نور جمع کنید و به قاصدک ها سفارش کنید تا برسوننش پیش غزل؟