ذائقه جات

سرنوشت ، گزینه دوری میان من و تو را تیک زد. دلتنگی ها بماند ... دلشوره ها بماند اما لبخندهایت توی عکسها شوری ِ اینهمه فاصله را میگیرد . راستش شیرینی ِ فاصله ی دو ساعتی مان همین است که پشت تلفن با صدای من بلبل زبان شوی و صدایت قلبم را از شعف پُر کند. بهانه ی تمام دلخوشی ها! کجا رفته است آنهمه نشاط؟ کجای این جهان خنده هایت پنهان شده است؟ بیمارستان بخش اطفال اصلا جای خوبی برای ملاقات با هم سن و سالانت نیست ... 

.

.

.

پ.ن : میشه توی دست هاتون نور جمع کنید و به قاصدک ها سفارش کنید تا برسوننش پیش غزل؟